یک آنالیز تخیلی اما لازم: اگر کاوشگرهای موجودات فضایی رو ببینیم، اول کاوشگرهای پیشرفته تر و بعد کاوشگرهای ابتدایی آنها را خواهیم دید ، یک ترتیب متناقض! - وبلاگ گردشگر مدرن

به گزارش وبلاگ گردشگر مدرن، اگر ما یک تمدن فرازمینی (ETC) را شناسایی کنیم و با آنها ارتباط برقرار کنیم، ممکن است این پیغام ها سال ها، دهه ها یا حتی قرن ها طول بکشد تا تبادل شوند.

تصور کنید که ما فقط برای برقراری ارتباط با فضاپیمای جونو که به دور مشتری می چرخد، با تاخیر طولانی 49 دقیقه ای روبرو هستیم و تازه این امر در خصوص ارتباط دورن سامانه خورشیدی ما است. برقراری ارتباط با یک ETC که صدها سال نوری یا بیشتر از ما فاصله دارد، یک کار پرتاخیر به نظر می رسد و اگر کاوشگر بفرستیم تاخیر دیگر خیلی زیاد می گردد.

تصور کنید که یک کاوشگر روباتیک وارد منظومه شمسی ما گردد که به وسیله یک ETC ارسال شده باشد. آنها ما را شناسایی نموده باشند و کاوشگر خودش را به ما معرفی کند. ما شوکه می شدیم و این رویداد مسیر تمدن را برای همواره تغییر می داد.

تصور کنید بعد از این رویداد ما منتظر یک کاوشگر دیگر همین بیگانه ها می ماندیم. قرن ها از پی هم می آمدند می گذشتند و نسل هایی از انسان ها زندگی می کردند و می مردند و ما تا انتهای دانشی که می شد از کاوشگر قبلی بیرون می کشیدیم و آن اطلاعات را موزه می کردیم.

همانطور که بشریت منتظر کاوشگر بعدی بود، جامعه علمی انبوهی از مقالاتی را در خصوص کاوشگر و آنچه ممکن است بعدا اتفاق بیفتد منتشر می کرد. یک رشته تحصیلی کاملاً تازه متولد می شد. سیاستمداران هم وسط میدان می پریدند و راهی برای سوء استفاده از این موقعیت پیدا می کردند و نویسندگان، هنرمندان و موسیقیدان های صاحب نظر و البته کلاهبرداری های فرقه ساز هم از این تحول بهره می بردند!

سپس تصور کنید حسگرهای ما یک کاوشگر دیگر را تشخیص می دادند. وقتی آن را پیدا می کردیم و مطالعه اش می کردیم، شگفت زده می شدیم، چرا که متوجه می شدیم که به مقدار کاوشگر پیشرفته نیست و حاوی اطلاعات و پیغام های قدیمی تری نسبت به اولی است. فن آوری آن کمتر پیشرفته است و ابتدایی تر است.

خلاصه اینکه حتی اگر برخورد با کاوشگرهای موجودات هوشمند فرازمینی داشتیم، لزوما این برخوردها به طور پیوسته سطح بالاتری به خود نمی گرفت و ممکن بود که بعد یک کاوشگر از یک تمدن عالی، یک کاوشگر ابتدایی ببینیم.

گریم اسمیت، استاد و ستاره شناس در گروه نجوم و اخترفیزیک دانشگاه کالیفرنیا به تازگی مقاله ای را در مجله بین المللی اختر-زیست شناسی با عنوان درباره اولین کاوشگر برای عبور بین دو تمدن بین ستاره ای منتشر نموده است.

اسمیت نوشته که ارسال کاوشگر در سفرهایی با چنین فواصل بزرگ به این معنی است که اولین کاوشگر یکه سر و کله اش پیدا می گردد، اولین کاوشگر ارسالی یک تمدن نخواهد بود. چون بعد مدتی همان تمدن پیشرفت نموده و با پیشرفت فناوری، می توان انتظار داشت که کاوشگرهای سریع تر ارسال کند. در نهایت، کاوشگری که دیرتر از کاوشگر قبلی خود پرتاب می گردد، از کاوشگر قبلی خود سبقت می گیرد و ابتدا به مقصد می رسد.

این نتیجه گیری بر اساس سناریویی است که در آن یک تمدن فرازمینی (ETC) برنامه ای اکتشاف بین ستاره ای را آغاز می نماید که در طی آن کاوشگرهای پیچیده ای را به فضا پرتاب می نماید و سرعت حرکت آنها به تدریج در طول برنامه افزایش می یابد.

شکاف فناوری بین کاوشگرها می تواند به چیزهای مختلفی بستگی داشته باشد، اما هر چه فاصله بین ما و ETC بیشتر باشد، معکوس رسیدن کاوشگرها بیشتر نمود پیدا می نماید.

از سوی دیگر اندیشه های متفاوتی برای کشف موجودات فرازمینی وجود دارد:

یک مقاله این ایده را آنالیز کرد که یک ETC ممکن است بتواند با کاوشگرهای خودتکثیر شونده در کهکشان راه شیری پخش گردد و به جای استفاده از SETI برای جستجوی سیگنال های رادیویی، باید در پی کاوشگر باشیم.

اولین کاوشگر حتی ممکن است به معنی واقعی کلمه بین ستاره ای نباشد، حداقل نه عمدی. مثال این امر کاوشگرهای وویجر خودمان است. آنها الان راهی سفر بین ستاره ای شده اند ولی هدف اصلی شان این نبوده. همین امر می تواند برای یک ETC که به تازگی برنامه ارسال کاوشگرها را به منظومه های ستاره ای دیگر آغاز می نماید صادق باشد.

البته در سال 2006، اندرو کندی مقاله ای را در مجله انجمن بین سیاره ای بریتانیا با عنوان سفر بین ستاره ای - محاسبه انتظار و تله انگیزشی پیشرفت منتشر کرد.

در قسمتی از این مقاله او نوشته که کاوشگرهایی که پتانسیل ایجاد یک رویداد تماس اول را دارند چه ویژگی هایی باید داشته باشند.

برای آنالیز این سوال، او دو ETC مختلف را در اطراف ستارگان مختلف فرض می نماید. یکی قابلیت ارسال کاوشگر در سفرهای بین ستاره ای را توسعه داده است و اسمیت آن را ETC فعال می نامد.

دیگری هنوز فناوری کاوشگر بین ستاره ای را توسعه نداده، اما کاوشگرهایی را برای کاوش در منظومه خود به بیرون فرستاده. اسمیت این یکی را ETC غیرفعال می نامد.

اسمیت رویدادهای اولین برخورد را آنالیز می نماید، جایی که ETC غیرفعال کاوشگری را از ETC فعال دریافت می نماید.

در سناریوهای اسمیت، ETC فعال به توسعه فناوری کاوشگر خود ادامه می دهد و کاوشگرها سریع تر و سریع تر می شوند. آنها به پیشرفت فناوری خود ادامه می دهند

اسمیت در مقاله خود به دو مورد مختلف از پیشرفت تکنولوژی نگاه می نماید. در خصوص اول، سرعت کاوشگرها به صورت خطی با تاریخ پرتاب بالا می رود. در مرحله دوم، سرعت به صورت تصاعدی افزایش می یابد.

اسمیت می نویسد: اولین فضاپیماها در عرض 100 سال پس از پرتاب اولین موشک سوخت مایع به وسیله رابرت گدارد آغاز به ترک منظومه شمسی کردند. حالا تصور کنید یک کاوشگر نسل بعدی 100 سال بعد ما را عملا به یک تمدن فعال تبدیل خواهد نمود.

کاوشگر وویجر 2 به عنوان کاوشگر نسل صفر بشریدر حدود 80000 سال آینده به یک هدف بین ستاره ای در همسایگی ستاره ای ما خواهد رسید. در این بین هر 100 سال، بشریت کاوشگر از نسلی کاملا تازه می تواند ارسال کند.

2700 سال دیگر، ما کاوشگر نسل 27 خود را راه اندازی خواهیم کرد. آن کاوشگر بسیار پیشرفته تر خواهد بود و با سرعت بسیار بالاتری حرکت می نماید.

چه اتفاقی می افتد اگر دسترسی خود را برای احتمال بیشتر رسیدن به ETC افزایش دهیم و کاوشگرها را به ستاره ای در فاصله 31 پارسک (100 سال نوری) از ما بفرستیم؟

در این صورت، کاوشگر نسل 140 ما اولین کاوشگری خواهد بود که به مقصد می رسد.

سمت دیگر داستان کاوشگر پیشرفته ای که اولین بار با آن دیدار داشته باشیم، آنقدر پیشرفته است که عملا نمی توانیم آن را مهندسی معکوس کنیم. در واقع، ممکن است برای درک مفاهیم آن دچار مشکل شویم.

اسمیت با سایر متفکران و محققان هم رای هستند که بعید است اولین تماس بین دو تمدن برابر باشد. احتمالاً بین آنها اختلاف فنی زیادی وجود دارد.

برای ما بی فایده است که حتی به نزدیکترین ستاره کاوشگر بفرستیم. شاید بهتر باشد که صبر کنیم تا فناوری ما توسعه یابد. تا آن موقع بشریت چگونه خواهد بود؟ تمدن ما چگونه خواهد بود؟ آیا انسانیت حتی وجود خواهد داشت؟

در این بازی کاوشگرها، نیت ما در طول قرن ها مسلما تغییر می نماید. با گذشت زمان ممکن است محتاط تر، مراقب و حتی پارانوئید بشویم. چه کسی می داند؟

استیون هاوکینگ زمانی گفته بود: هر چه سنم بیشتر می گردد، بیشتر از همواره متقاعد می شوم که تنها نیستیم . یک روز، ممکن است سیگنالی از سیاره ای مانند Gliese 832c دریافت کنیم، اما باید مراقب پاسخ دادن به آن باشیم.

Gliese 832 یک کوتوله قرمز است که حدود 16 سال نوری از ما فاصله دارد. این فاصله کم نیست و اگر کاوشگری با سرعت وویجر 2 به آنجا می رفت، رسیدن به آن بیش از 250 هزار سال طول می کشید.

منبع: Universe Today