افراطی ترین اشکال زیبایی در دنیا - وبلاگ گردشگر مدرن

به گزارش وبلاگ گردشگر مدرن، ادراک از زیبایی از شخصی به شخص دیگر و فرهنگی به فرهنگ دیگر فرق دارد، اما بعضی فرهنگ ها و دوره های تاریخ اشکالی افراطی از زیبایی داشتند که ممکن است از نظر ما عجیب وغریب و خطرناک بیاید.

به گزارش راهنماتو، این مطلب نگاهی به 5استاندارد غیرمعمول زیبایی در دنیا انداخته است.

جمجمه های کشیده شده مایا ها

بومیان آمریکایی شکل جمجمه شان را با دستکاری تغییر می دادند و به آن باندپیچی سر می گفتند. در دوران نوزادی که جمجمه در شکل پذیرترین و منعطف ترین حالت خود قرار داشت، جمجمه او را می بستند تا دراز و کشیده شود. در حدود 5روزگی، مادر سر نوزاد (قسمت عقبی و پیشانی) را بین دو تخته چوبی می گذاشت و هر روز فشار بیش تری را به مدت 6ماه به آن وارد می کرد. نتیجه: قسمت پشت و جلوی سر شیب برابر پیدا می کرد.

مایا ها باور داشتند که یک جمجمه کشیده و دراز از روح بی دفاع کودک محافظت می نماید. در ضمن این کار موقعیت اجتماعی فرد را نیز ارتقا می داد. سر های کشیده کسانی که در جامعه مایا موقعیت های برتر داشتند، آن ها را از دهقانان متمایز می کرد.

از نظر مایاها، جمجمه کشیده فرد را مجذوب نماینده تر می کرد. این اقدام ادای احترامی نیز به خدای ذرت، یام کاکس، بود. والدین سر های بچه ها را شبیه به خوشه های ذرت می کردند که از نظرشان یک زیبایی الهی بود.

دیگر فرهنگ ها شامل هون ها، آلان ها، تاینو و مانبتو نیز به نحوی جمجمه را از شکل اصلی اش خارج می کردند. تکنیک آن ها برای انجام این کار متفاوت بود. برخی از این گروه ها فقط سر زنان را می بستند یا به جای چوب از پارچه استفاده می کردند.

خیلی ها درباره اثر این کار روی رشد مغز تحقیق کردند. یک مطالعه عصب شناختی که در سال 2007 در نشریه جراحی اعصاب منتشر شد، اظهار داشت که شواهد انسانی برای ارزیابی اثرات احتمالی تغییرشکل دادن جمجمه روی شناخت افراد موجود نیست.

بااینکه شواهد بسیاری بر ضد این عقیده وجود دارد، اما تعدادی نیز باور دارند این کار تأثیر فرازمینی ها بروی این قومیت ها را نشان می دهد.

گردن های حلقه بسته کایان ها

زنان قبیله کایان در میانمار قرن هاست که مفتول های نمادین به گردن هاشان می بندند. هرچند به نظر آزاردهنده و ناراحت نماینده می آید، کایان ها به راحتی آن ها را در بیش تر سال های عمرشان می پوشند. در دنیا به این زنان زنان زرافه ای گفته می شود.

دختران با شروع 5سالگی شروع به پوشیدن این حلقه ها می نمایند. این حلقه ها دور گردن بسته می شوند و به استخوان ترقوه و دنده ها فشار می آورند تا رو به پایین رشد نمایند. گردن ثابت می ماند. این حلقه ها فقط توهم درازتر بودن گردن را در نظر بیننده ایجاد می نمایند.

در قبیله کایان ها گردن های دراز نشانه مجذوب نمایندهیت بیش تر است. این مفتول ها که معمولا از جنس برنج یا طلا هستند، وزنی تا حدود 20کیلوگرم دارند و معمولا فقط زمانی از گردن خارج می شوند که فرد بخواهد آن ها را با حلقه ای بلندتر تعویض کند.

اما این حلقه ها مضراتی دارند. ضعف عضلات گردن، آزار و اذیت و گاهی کبودی های تیره روی استخوان ترقوه از پیامد های استفاده از این مفتول ها است. این سنت شروع به از بین رفتن نموده است. برخی از زنان امروزی آن را از مدافتاده می دادند.

برخی از خارجی ها طی قرن ها از این سنت ها سوء استفاده نموده اند. اخیرا، دولت تایلند زنان کایانی که از جنگ میانمار فرار نموده بودند را وادار نموده بود در ازای دریافت پناهندگی به مجذوب نمایندهیت های گردشگری تبدیل شوند.

زنان قبیله ان-دبله در آفریقای جنوبی هم حلقه های گردن دارند. اما فقط زنان متأهل آن ها را می پوشند و این حلقه ها تأثیری که روی استخوان ترقوه و دنده زنان کایان می گذارند را روی این افراد نمی گذارند. در ضمن این حلقه ها منفرد هستند و کل گردن را نمی گیرند.

صفحات لب در قبیله مورسی

در جنوب غربی اتیوپی، دخترانی که به سن 15سالگی می رسند باید مراسم گذاری به نام بنسای را اجرا نمایند که گذار از دخترانگی به زنانگی است. این مراسم طی آیین های خاص اجرا می شود. در این مراسم دختران یک بشقاب یا صفحه لب دریافت می نمایند.

یکی از خویشاوندان زن برشی روی لب بالایی ایجاد می نماید که به واسطه قرار دادن یک چوب دوشاخه داخل آن لب منبسط می شود. دو هفته زمان می برد تا محل برش خوب شود و بتوانند چوب های بلندتری را جایگزین نمایند. وقتی که لب به قدر کافی کش آمد، یک بشقاب از جنس چوب یا سفال به محل برش افزوده می شود. گاهی این بشقاب ها تا 12سانتی متر طول دارند. برخی وقت ها نیز ضروری است چندتایی از دندان های فرد را خارج نمایند تا بشقاب در داخل لب جا بگیرد.

بعد از این مراسم دردناک، دختران برای ازدواج آماده اند.

مورسی ها بشقاب لب را نمادی از زیبایی، باروری، قدرت و استواری می دانند. دختران بشقاب ها را با طرح های رنگی رنگ آمیزی می نمایند. می توانند آن ها را خارج نمایند، اما برای مراسم خاص و وقتی برای مردان غذا می برند باید این بشقاب ها روی لبهاشان باشد. اگر عذادار باشند این بشقاب ها را خارج می نمایند.

مردم شناسان این مراسم را در سایر نقاط دنیا شامل گروه های بومی مختلف در قاره آمریکا، تانزانیا و چاد نیز مشاهده نموده اند.

پا های بسته در چین

در دهه 900میلادی، امپراتور لی یو درخواستی عجیب از معشوقه ای یائو نیانگ کرد. او از معشوقه اش خواست پاهایش را به طرز آزاردهنده ای ببیندد، دور آن ها را را با ابریشم بپوشاند و روی ناخن هایش برقصد. این علاقه عجیب باعث رواج گرایش دردناک بستن پا ها در میان زنان شد که تقریبا تا قرن بیستم در فرهنگ چینی نفوذ زیادی داشت.

فرایند دردناک بستن پا ها با یک پدیکور عجیب وغریب شروع می شود. پا ها در داخل خون حیوانات و گیاهان غوطه ور می شود، سپس ناخن ها شکل داده می شوند. بعد انگشتان به جز انگشت بزرگ تر به زیر خم می شوند و می شنمایند. کف و پاشنه پا به هم فشرده می شوند و پا ها برای مدتی باندپیچی می شوند.

انگشتان بدقواره شده در طی زمان در جای شان ثابت می مانند. هدف آن است که پا ها شبیه به نیلوفر آبی شوند. مراقبت های بعد از این فرایند، شامل خیساندن پا ها در آب گرم و سوزاندن عطر برای پوشاندن بوی تعفن است.

برخی چینی ها معتقد بودند که پا های باندپیچی شده باعث می شد زنان با قدم های آهسته تری راه بروند و زنانه تر و شنماینده تر به نظر برسند. زنان طبقات بالاتر جامعه کفش های مجلل و زیبایی می پوشند تا پا های آسیب دیده شان را مخفی نمایند. در طبقات بالاتر پای دختران را وقتی بیش تر از 3سال نداشتند می بستند.

انجمن رهایی پا ها در سال 1887 تشکیل شد. مخالفت های اولیه، اصول و مأموریت آن ها در سراسر چندین استان چین توسعه یافت و صد ها هزار نفر با حذف این آیین موافقت کردند. درنهایت این رسم در سال 1912 به وسیله دولت ممنوع اعلام شد.

بااین حال و به رغم گزارش عفونت ها و قطع پا این آیین به صورت غیررسمی در برخی منطقه ها روستایی ادامه یافت.

دندان های سیاه ژاپنی ها

اوهاگورو، آیین سیاه کردن دندان ها، نشانه ای بود از اینکه یک اشراف زاده ژاپنی به سن بلوغ رسیده است. این رسم به 300میلادی باز می شود. زنان و مردان در مراسم بلوغ دندان های شان را سیاه می کردند. ژاپنی ها ماده سیاهی از جنس چای، براده های آهن و سرکه درست می کردند. این مخلوط اثرات بلندمدت داشت.

از قرن هفدهم به بعد، دندان های سیاه با گیشا های ژاپنی مرتبط دانسته می شد. گفته می شد که تضاد بین صورت سفید و ارواح گونه با دندان های سیاه مردان را مانند شاپرکی که به آتش جذب می شود، به گیشا ها جذب می نماید.

در دهه 1870 که دولت ژاپن اظهار داشت این رسم با اهداف مدرنیزاسیون در این کشور مطابقت ندارد محبوبیت خود را از دست داد. برای تقبیح این آیین، امپراتوریس آن موقع ژاپن، هاروهو، پویشی برای تأکید بر دندان های سفید و زیبا راه انداخت. اما تا همین امروز هم در فیلم ها و اجرا های تئاتری و جشنواره های سنتی دندان های سیاه به نمایش گذاشته می شود.

سایر کشور ها مانند تایلند، فیلیپین و ویتنام هم تاریخ این رسم را دارند.